Παρελθόν παρόν και μέλλον: Διαβάστε ένα απόσπασμα

Πρώτη μου λέξη ο έρωτας

έφερε τ’ όνομά σου
στης μέρας μου το αρχίνημα
τα μάτια τα δικά σου.

Ύστερα χτύπους της καρδιάς
μου θύμισε ψυχή μου
δικό σου ήχο της πνοής
στόλισε το πρωί μου.

Βροχή στα μέρη τ’ ουρανού
έξω από τη φυλακή μου
μα εσύ στα σύνορα του νου
ζεσταίνεις την ψυχή μου.

Σπιθοβολάς αστέρια σου
υψώνεις τη φωτιά σου
με τ’ ουρανού τα χέρια σου
με πας στην αγκαλιά σου.

Φιλί στα χείλη μου ζητάς
δροσιά μου εκεί στο σώμα
χίλια φιλιά σου μ’ ακουμπάς
κι εγώ σε θέλω ακόμα.

Μ’ αγγίζεις με το σώμα σου
σύννεφο με τυλίγεις
στου πόθου σου το χρώμα σου
επτά ουρανούς μ’ ανοίγεις.

Κι έρχεσαι εσύ σαν όγδοος
και βρέχεις το κρασί σου
στο στόμα τρέχεις υετός
του πάθους τη βροχή σου.
Σαν μελωδία από θεό
σαν ύμνος των αγγέλων
μου ψιθυρίζεις σ’ αγαπώ
μου τάζεις φως μου μέλλον.

Σαν ευωδία σ’ απαντώ
σε θέλω σε λατρεύω
στο σώμα σου καθώς να μπω
ανάσα μου γυρεύω.

Γράψε μου πένα δάκρυα

γράψε μου εσύ μελάνι.
Πάρε απ’ τα μέρη της καρδιάς
γιατί η φωνή δε φτάνει.

Γράψε που μ’ έκανες ζωή
χίλια σου δυο κομμάτια.
Να την αγγίξω μην μπορώ
να δω τα δυο της μάτια.

Γράψτε και σεις μου δάκρυα
διαλέξτε γράμματά σας.
Που είναι η ματιά της μακριά
γράψτε παραπονά σας.

Πάρτε μελάνι αίμα μου
που στάζει απ’ την πληγή της
και γράψετε ένα ψέμα μου
πως θα ‘μαι στη ζωή της.

Κι από τα δάκρυα νερό
γλυφό πικρό κεράστε.
Σαν τη ζωή την αγαπώ
μην πείτε πια σωπάστε.

Σώπα και ‘συ καρδιά μου πια
ακούω την καρδιά της.
Σώπα θαρρώ για με χτυπά
για μένα και η θωριά της.

Ανοίγει χείλη ζωγραφιά
γράφει χαμόγελό της
με σκέφτεται και μου μιλά
με λεξικό δικό της.

Δακρύζει θε μου θάλασσα
αιώνια τρικυμιά
ανθίζει λέξεις μου μιλά
μου λέει όσα καμία.

Πρωί μου λέει όσα το φως
να ‘χω για μεσημέρι
γίνεται άγγελος γλυκός
τη νύχτα μοιάζει αστέρι.